Archive for the ‘πολιτικά’ Category
H απόρρητη ιστορία του Αιγαίου
H απόρρητη ιστορία του Αιγαίου
Τα πετρέλαια στο Αιγαίο και ο Αμερικανικός έλεγχος
Α. Το βιβλίο με λίγα λόγια
Λίγο έξω από τα χωρικά ύδατα της Θάσου και αδιαμφισβήτητα εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με άκρως απόρρητα αμερικανικά έγγραφα τα οποία ήρθαν στα χέρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών το διάστημα 1991- 1993 και παρουσιάζονται αυτούσια και για πρώτη φορά από τις εκδόσεις «Το Ποντίκι» στο βιβλίο, «H απόρρητη ιστορία του Αιγαίου», υπάρχει ένα δισεκατομμύριο (1.000.000.000) βαρέλια πετρέλαιο.
Το τεράστιο αυτό κοίτασμα δεν αξιοποιείται από την Ελλάδα, καθώς οι γείτονες Τούρκοι αμφισβητούν με απειλές πολέμου την κυριότητα του οικοπέδου. Οι «ουδέτεροι»… φίλοι και «σύμμαχοι» Αμερικανοί αναλαμβάνουν αυτόκλητοι να προωθήσουν ένα σχέδιο συνεκμετάλλευσης θέτοντας, τελικά, ολόκληρη την περιοχή του Αιγαίου υπό τον έλεγχό τους πουλώντας ταυτόχρονα την εξοπλιστική τους πραμάτεια και στους δυο αντιμαχόμενους οι οποίοι ξοδεύουν μέχρι χρεοκοπίας… Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »
Οι υπάλληλοι της κομισιόν που κυβερνούν τον τόπο
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 27-10-11)
Ιδού οι δεσμοφύλακες
Καθώς το επόμενο μακρύ -όπως προβλέπεται – διάστημα οι αποφάσεις του ελληνικού κράτους που αφορούν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας δεν θα λαμβάνονται από την εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, αλλά από τον Μηχανισμό Εποπτείας, είναι χρήσιμο να γνωρίσουμε τα γρανάζια του. Δηλαδή τα καταρτισμένα και έμπειρα στελέχη της Κομισιόν που ήδη τον στελεχώνουν.
Σ’ αυτούς τους υπαλλήλους της Κομισιόν η κυβέρνηση Παπανδρέου εκχώρησε την κυριαρχία που της εμπιστεύτηκε με την ψήφο του ο ελληνικός λαός.
Στη χοάνη της κρίσης (και) το πολιτικό σύστημα
Στη χοάνη της κρίσης (και) το πολιτικό σύστημα
Του Δημήτρη Μυ
Για ποιους λόγους και με ποιους υπολογισμούς αποφάσισε ο Γ. Παπανδρέου να διατυπώσει τον ωμό εκβιασμό του δημοψηφίσματος στην κοινοβουλευτική του ομάδα και την ελληνική κοινωνία πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς. Το ζήτημα αυτό θα διερευνηθεί και θα αξιολογηθεί από την Ιστορία. Στον παρόντα πολιτικό χρόνο, ωστόσο, οι συνέπειες αυτής της απόφασης είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτες: πυροδοτούν τις διαδικασίες αναμόρφωσης και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.
Το «Π» στα ρεπορτάζ και την αρθρογραφία του έχει υπογραμμίσει εδώ και δυο χρόνια ότι η κρίση που βιώνει η χώρα δεν πρόκειται να περιοριστεί στο επίπεδο της οικονομίας. Σήμερα είναι περισσότερο από σαφές ότι η αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να προσφέρει ένα συντεταγμένο σχέδιο διεξόδου έχει υπονομεύσει την αξιοπιστία του.
Ο Γεώργιος … Κίσιντζερ στη μάχη των ελεφάντων
Ο Γεώργιος … Κίσιντζερ στη μάχη των ελεφάντων
Του Δημήτρη Μυ
Ισως κάποιοι τον έπεισαν ότι είναι ο… Κίσιντζερ και αναλαμβάνοντας τις τύχες της χώρας ο Γ. Παπανδρέου έκανε κάθε τι δυνατό για να βρεθεί στο επίκεντρο της διπλωματικής σύγκρουσης η οποία εξελίσσονταν σε άγριο νομισματικό πόλεμο. Του διέφυγε προφανώς, ότι εκεί που παλεύουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια, ειδικά τα ψωνισμένα…
Χτες ο κ. Παπανδρέου, διατάχθηκε να παραστεί στο πεδίο της μάχης (Κάννες) των ελεφάντων του G-20 κάποιοι από τους οποίους ζητούν εξηγήσεις για την απόφασή του να θέσει στη δοκιμασία του δημοψηφίσματος τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, ειδικά τη νέα δανειακή σύμβαση με την οποία οι εταίροι υποτίθεται ότι διασώζουν την Ελλάδα.
Πολιτικές παρθένες, τέλος!
Πολιτικές παρθένες, τέλος!
Του Δημήτρη Μυ
Οι «ψύχραιμες» φωνές, οι φωνές της «λογικής», όπως αυτές περιγράφεται στην κοινή επιστολή Ραγκούση – Λοβέρδου – Διαμαντοπούλου, ουδέποτε έλειψαν. Για παράδειγμα η εφημερίδα «Βραδυνή» το 1941 έγραφε: «Δεν είναι δυνατόν να ήσαν άνθρωποι με σώας τας φρένας αυτοί που υπεξαίρεσαν εν ώρα νυκτός την Γερμανικήν σημαίαν, η οποία εκυμάτιζεν, επί της Ακροπόλεως, παραπλεύρως της Εθνικής μας Σημαίας. (…) Διότι μόνον παράφρονες ή όργανα ξένης προπαγάνδας ημπορούσαν να διαπράξουν μιαν τόσο επαίσχυντο (…) πράξιν (…). Και είναι βέβαιον ότι, αν οι δράσται του εγκλήματός της περιήρχοντο εις χείρας του ελληνικού λαού, θα λυντσάροντο από αυτόν τον ίδιον ως εχθροί της πατρίδος μας».
Πρόκειται, ωστόσο, για λογική και ψυχραιμία που προκαλεί… αφωνία. Την κατάσταση δηλαδή στην οποία περιέρχεται κανείς όταν μένει άναυδος, με το στόμα ανοιχτό, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το απύθμενο θράσος… επαγγελματιών καθώς φτιασιδώνονται για να παίξουν τις παρθένες, παρότι είναι χρόνια στο (πολιτικό) πεζοδρόμιο.
Παπανδρέου -Δρούτσας έμειναν με το… φέσι
Παπανδρέου -Δρούτσας έμειναν με το… φέσι
Με απερίφραστο και κατηγορηματικό τρόπο η Άγκυρα διεμήνυσε – προ δεκαημέρου-, δείχνοντας μάλιστα και σχετικούς χάρτες στην Αθήνα, ότι η περιοχή νότια του Καστελόριζου «εμπίπτει απόλυτα στην τουρκική υφαλοκρηπίδα»! Με τον τρόπο αυτόν η Άγκυρα διέλυσε τις ψευδαισθήσεις Παπανδρέου και Δρούτσα περί των δυνατοτήτων της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και τίναξε στον αέρα την αφελή επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης για μια συνολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών.
Αξίζει, ίσως, να σημειωθεί, ως χαρακτηριστικό της ελληνικής αμηχανίας από την επίσημη τουρκική τοποθέτηση, ότι ο υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας το καλύτερο που βρήκε ως απάντηση προκειμένου να υποσημειώσει τα ελληνικά συμφέροντα στο νησί ήταν να λάβει μέρος την περασμένη βδομάδα σε εκδήλωση δενδροφύτευσης στο Καστελόριζο!
Ισορροπία του τρόμου
του Δημήτρη Μυ
Δεδομένης και ομολογημένης– από τον πρωθυπουργό–της «περιορισμένης κυριαρχίας της χώρας» τίθεται ένα ενδιαφέρον ερώτημα: Η Ελλάδα είναι ελληνικό ή γερμανικό οικόπεδο; Μήπως (και) επί ελληνικού εδάφους διεξάγεται η αδυσώπητη μάχη των ισχυρών για κυριαρχία;
Κάποιες ειδήσεις περνούν στα ψιλά, ή εμφανίζονται με τέτοιον τρόπο που είναι εξαιρετικά δύσκολο να συνδυαστούν και να οδηγήσουν σε συμπεράσματα. Ας δούμε μερικές τέτοιες ειδήσεις:
Στα δύο η Λιβύη: (Διαίρει και βασίλευε)…
Στα δύο η Λιβύη: (Διαίρει και βασίλευε)…
Του Δημήτρη Μυ
Οι πληροφορίες από τη Λιβύη είναι ελάχιστες. Ωστόσο, κάποιες ειδήσεις –και δεδομένα– σκιαγραφούν ήδη την πορεία που θα ακολουθήσουν οι εξελίξεις.
Η γενική εικόνα που φτάνει από τη Λιβύη, είναι ότι η χώρα έχει ήδη διχοτομηθεί. Το δυτικό μέρος (Τρίπολη) ελέγχεται από το καθεστώς του Καντάφι. Το ανατολικό (Βεγγάζη) από τους εξεγερμένους (;)
Ανάμεσα στις δύο πόλεις μεσολαβεί 500 μίλια έρημος. Το γεγονός αυτό μπορεί να παγιώσει τη διαίρεση της χώρας, η οποία θα πρέπει να σημειωθεί έχει ιστορικές και φυλετικές προεκτάσεις. Κάτι ακόμη που θα πρέπει να σημειωθεί είναι ότι ο ενεργειακός πλούτος της χώρας βρίσκεται στο έδαφος που ελέγχουν οι εξεγερμένοι.
Απλές ερωτήσεις για τον «ανθρωπισμό» του πετρελαίου
Του Δημήτρη Μυ
Πότε άραγε η Διεθνής Κοινότητα (με τους πανίσχυρους μηχανισμούς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης τους οποίους διαθέτει) αντιλήφθηκε ότι ο Συνταγματάρχης Καντάφι είναι ένας παρανοϊκός δικτάτορας; Μήπως όταν αποφάσισε να πως δεν είναι απαραίτητο να δίνει μερίδιο (μίζα) στο καθεστώς για την εκμετάλλευση των Λιβυκών ενεργειακών πηγών;
Είναι άραγε τυχαίο ότι η εξέγερση ξεκίνησε στα ανατολικά της χώρας, εκεί που η bp και οι άλλες πετρελαϊκές αδελφές εκμεταλλεύονται βάσει των συμβολαίων που έχουν τα κοιτάσματα της Λιβύης; Πως, άραγε θα αναδιαταχτούν αυτά τα συμβόλαια όταν το καθεστώς παραμεριστεί;
Ρε μπας και απέτυχε το μνημόνιο;
Προφανώς αυτοί που σήμερα όψιμα φωνασκούν περί αποτυχίας της πολιτικής του μνημονίου το κάνουν για να κρυφτούν πίσω από τη σκόνη που σηκώνουν. Δεν μπορεί να ήταν τόσο βλάκες για να μην καταλάβουν το ολοφάνερο: Το μνημόνιο, η πολιτική που ήρθε να εφαρμόσει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, δεν είχε στόχο τη διάσωση της οικονομικάς, αλλά την απορρύθμισή της και την παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας στους δανειστές. Υπό αυτήν την έννοια, η πολιτική του μνημονίου είναι απόλυτα επιτυχημένη. Απλώς, όσοι την υποστήριξαν είναι είτε βλάκες, είτε μειοδότες. (Τι σημαίνει ο όρος εθνική μειοδοσία περιγράφεται επ ακριβώς στα ελληνικά λεξικά…)
Το φασισταριό… τρίβει τα χέρια του
Το φασισταριό… τρίβει τα χέρια του
Του Δημήτρη Μυ
Η υπόθεση της κατάληψης του κτηρίου της νομικής από 300 (λαθρο)μετανάστες περιγράφει τη διάλυση της ελληνικής πολιτείας, υπό την ευρεία έννοια του όρου. Όχι γιατί οι κατατρεγμένοι δεν δικαιούνται άσυλο. Αλλά γιατί μια ευνομούμενη πολιτεία φροντίζει αυτούς που πραγματικά το δικαιούνται.
Το ποντίκι που βρυχάται… εκλογές
στο http://topontiki.gr/article/13094
Του Δημήτρη Μυ
Αρχίζει να γίνεται φανερό πια, ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάζεται για ένα ακόμη «κόλπο»: Αφού παρέδωσε τη χώρα στο ΔΝΤ, αφού ξεμπέρδεψε με τα βασικά (εργασιακά, ασφαλιστικά), αφού τελειώσει το προσεχές δίμηνο με τη θεσμοθέτηση του ξεπουλήματος κάθε έννοιας δημοσίου (περιουσία, υποδομές, κοινή ωφέλεια, υγεία, παιδεία) θα είναι έτοιμος να διεκδικήσει και πάλι την «εμπιστοσύνη» μας.
Η «δημοκρατία» του 1%
Οι συνθήκες (κρίση) μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο «ιδανικό και δικαιότερο» μοντέλο διακυβέρνησης, την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Τώρα πια, οι διθύραμβοι για τα πλεονεκτήματά της είτε ακούγονται φάλτσα είτε δε μας αφορούν. Πόσοι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσιοι απέναντι στο νόμο; Ότι υπάρχει διάκριση των εξουσιών; Ότι η κυβέρνηση που προκύπτει από την αβίαστη έκφραση της βούλησης των πολιτών λειτουργεί υπέρ των συμφερόντων του λαού; Μια ματιά στη μητρόπολη (ΗΠΑ) είναι διαφωτιστική.
Ξανά υποτελείς στην Υψηλή Πύλη
(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 07
Σε μια χώρα (καθ’ ομολογία του πρωθυπουργού της) περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, ο έλεγχος και η εποπτεία που ασκείται από τους πιστωτές αφορά μόνο τις οικονομικές της δοσοληψίες; Με άλλα λόγια, μήπως οι πιστωτές μας (ΔΝΤ και λοιποί εκλαμπρότατοι τοκογλύφοι, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι), εκτός από την οικονομική διαχείριση, έχουν αναλάβει και τον έλεγχο των αμυντικών και διπλωματικών υποθέσεων της χώρας;
Η ΔΕΗ και ο δείκτης της …ευτυχίας
Του Δημήτρη Μυ
Το «ζεστό» περιβάλλον υπό το φως κεριών μπορεί να είναι δείκτης ευτυχίας, όπως έχει προσδιορίσει τον όρο σε υπουργικό συμβούλιο ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αρκεί, βέβαια, να μην είναι η ΔΕΗ που κόβει το ρεύμα, αλλά η ρομαντική μας διάθεση…
Λεμονόκουπα. Στυμμένη!
Του Δημήτρη Μυ
Η νεοφιλελεύθερη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση εξαντλεί το πολιτικό της (ζουμί) κεφάλαιο: Ψηφίζει τον προϋπολογισμό του ΔΝΤ (και των συναφών τοκογλυφικών λαμόγιων), αφού έχει ήδη ολοκληρώσει την εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων. Σε ποιους είναι ακόμη χρήσιμη;
«Ζητείται ελπίς». Υπάρχει;
Αλήτες, ρουφιάνοι, «δημοσιογράφοι»
Αναμφίβολα απλό, περιεκτικό και ακριβές το παραπάνω σύνθημα, υπό μια προϋπόθεση: Αφορά «δημοσιογράφους». Γιατί υπάρχουν και δημοσιογράφοι, εκτός εισαγωγικών. Χρειάζεται ωστόσο προσπάθεια για να έρθει κανείς σε επαφή μαζί τους. Προσπάθεια κατ αρχήν δική τους, για να αποφύγουν τα «εισαγωγικά» σε ένα σύστημα εξουσίας. Προσπάθεια, κατά δεύτερο λόγο, των αναγνωστών, ακροατών, τηλεθεατών, για να αποτιμήσει το λόγο τους, να πειστεί για την εγκυρότητα και την εντιμότητά τους.
Το «δίκιο» του μαφιόζου
Οι μαφιόζοι , (οι αληθινοί ) έχουν εδώ και χρόνια το περίστροφο στο συρτάρι. Σπάνια το χρησιμοποιούν κι αν αναγκασούν δεν το κρατούν οι ίδιοι. Εχουν άλλους γι αυτές τις δουλιές: Μπάτσους, στρατούς ολόκληρους, μπράβους και άλλα κατακάθια. Οι μαφιόζοι τα λεφτά τους τα βγάζουν πια «με το νόμο». Δε φαντάζομαι πως υπάρχει κάποιος που διαφωνεί ότι ο νόμος είναι το «δίκιο» αυτού που μπορεί να το επιβάλλει. Στην προκειμένη περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας, όπως σε κάθε περίπτωση χρεοκοπίας οπουδήποτε στη γη (Λατινική Αμερική, Ασία κλπ) εφαρμόζεται το δίκιο των μαφιόζων …
Συναίνεση ή συνενόχους στην εκτροπή;
Συναίνεση ή συνενόχους στην εκτροπή;
Του Δημήτρη Μυ
Το πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση συνοψίζεται ως εξής: Είναι σε θέση να εκπληρώσει τις συμβατικές δεσμεύσεις που έχει αναλάβει με τη Δανειακή Σύμβαση και το μνημόνιο έναντι των πιστωτών, κινούμενη εντός των πλαισίων της συνταγματικής νομιμότητας;
Διακόσια χρόνια πίσω…
Oil
Τον περασμένο Φλεβάρη ρεπορτάζ (εφημερίδα Ποντίκι) που ουδέποτε διαψεύστηκε είχε αποκαλύψει ότι η ελληνική κυβέρνηση ενημερώθηκε εγγράφως από τη Ρωσία για την ύπαρξη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου. Η εν λόγω πληροφορία περιγράφει την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια της Μόσχας να διατηρήσει τη δυναμική μιας ελληνορωσικής στρατηγικής σχέσης, την οποία ωστόσο δεν εκτίμησε ως ωφέλιμη για τη χώρα η ελληνική κυβέρνηση.Ο Γιώργος Παπανδρέου προτίμησε τη «σιγουριά» της αμερικανικής αγκάλης, φροντίζοντας να οδηγήσει γρήγορα τη χώρα στην… προστατευτική σκέπη του (αμερικανικού) Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δημιουργώντας μάλιστα την Κερκόπορτα από την οποία ο αμερικανικός παράγοντας «τρύπωσε» εντός της ευρωζώνης.
Το σκιάχτρο…
Από το Ποντίκι »
Το σκιάχτρο…
του Δημήτρη Μυ
Το (ελληνικό) χρέος είναι μια οικονομική πραγματικότητα (ή πρακτική αν προτιμάτε) την οποία οι πιστωτές (αγορές) αξιοποιούν για να κατασπαράξουν τον οφειλέτη εξ ολοκλήρου. Οι πιστωτές δεν γυρεύουν απλώς χρήμα. Αυτό το έχουν εισπράξει διπλό και τρίδιπλο με τα τοκογλυφικά επιτόκια. Αυτό που επιζητούν είναι αυτό ακριβώς που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας η ελληνική κυβέρνηση με τις περιβόητες διαρθρωτικές αλλαγές.
«Καραγκιόζης»
«Καραγκιόζης»
του Δημήτρη Μυ
Τα «μούτρα» όταν «στήνουν» το παιχνίδι για να μαζέψουν τα ρέστα από τα «κορόιδα» στο μπαρμπούτι, χρησιμοποιούν τον «καραγκιόζη» που στην καθομιλουμένη σημαίνει λιμαρισμένα- πειραγμένα ζάρια. …Πειραγμένους μηχανισμούς (επιμήκυνση) μαζί με αβανταδόρους καραγκιόζηδες- φερέφωνα (που δουλειά τους είναι το παραμύθιασμά μας) χρησιμοποιούν και οι εντιμότατοι πιστωτές μας…
Το σύστημα και τα media
Δεν είναι μυστικό ότι τα media (παντού στον κόσμο) αποτελούν βασικό πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Στην Ελλάδα αυτή η σχέση (media- συστήματος εξουσίας) είναι σε τέτοιο βαθμό διαπλεκόμενη που πολλές φορές είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς αν ο/η τάδε τηλεσχολιαστής είναι δημοσιογράφος ή κυβερνητικός εκπρόσωπος. Το ίδιο – σε γενικές γραμμές– συμβαίνει και στον Τύπο. Το mediako σύστημα εξουσίας, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσει την κυβέρνηση να προχωρήσει και να επιβάλλει την πολιτική του μηχανισμού στήριξης του μνημονίου και του ΔΝΤ. Τώρα βέβαια που έχουν σφίξει οι κ@λοι και οι συνέπειες αυτών των επιλογών γίνονται δυσβάσταχτες για την πλειοψηφία της κοινωνίας, τα ελληνικά media (και κάποια προσβεβλημένα στελέχη τους) προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν. Είναι μάλλον αργά. Ο ελληνικός Τύπος, στην συντριπτική του πλειοψηφία λειτούργησε (μεταπολιτευτικά) ως στυλοβάτης (επ αμοιβή και μάλιστα χοντρή) ενός συστήματος εξουσίας το οποίο καταρρέει. Όσο κι αν προσπαθήσει να διαχωρίσει τη θέση του δε θα το καταφέρει. Θα πληρώσει (ήδη πληρώνει με τη μείωση των κυκλοφοριών και τη γενικότερη απαξίωση που δημοσιογραφικού «λειτουργήματος») το κόστος που του αναλογεί.