οι ΗΠΑ κινούν το ελληνικό πιόνι

Μπορεί σε σχέση με τη σημερινή Ελλάδα η Τουρκία να φαντάζει υπερδύναμη, ωστόσο η αλήθεια είναι πως η γειτονική χώρα δίνει τη δική της μάχη για να διεκδικήσει έναν διευρυμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, παρά τις καλές προς το παρόν τουρκικές επιδόσεις, το αποτέλεσμα αυτή της μάχης δεν έχει κριθεί. Ο μεγάλος αντίπαλος της Τουρκίας, είναι η Ρωσία. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου στη Τουρκία, τηρουμένων των αναλογιών, μπορεί να συγκριθεί με την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα: Το μεγάλο ψάρι τρώει (κυνηγά, τουλάχιστον) το μικρότερο. Στην προκειμένη περίπτωση το μικρό ψάρι είναι η Τουρκία…
Από τι στιγμή που η Ρωσία αποτελεί βασικό μεγάλο ανταγωνιστή της Τουρκίας, το ερώτημα που προκύπτει είναι εύλογο: Γιατί η ελληνική κυβέρνηση φρόντισε μέσα στο μισό χρόνο της θητείας της να τινάξει στον αέρα τις ελληνορωσικές σχέσεις; Γιατί όλες αυτές οι συνεργασίες στον ενεργειακό  και άλλους τομείς που συμφωνήθηκαν με την Αγκυρα δε θα μπορούσαν να προωθηθούν με τη Μόσχα η οποία — ας μη το ξεχνάμε– δεν διεκδικεί  και το μισό Αιγαίο…
—
Την απάντηση για τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης σε αυτήν την κρίσιμη φάση θα τη δώσει η ιστορία. Προς το παρόν πάντως, εύκολα μπορεί να διακρίνει κανείς κάποιες κινήσεις στη σκακιέρα: Το ελληνικό πιόνι επιστρέφει στα γνώριμα αμερικανικά του λημέρια.  Η Ελλάδα προσπάθησε να «παίξει» στο έδαφος που δημιούργησε τα τελευταία χρόνια η Γερμανορωσική συνεργασία, Το παιχνίδι τέλειωσε άτσαλα με την εμφάνιση του Γ. Παπανδρέου στην εξουσία…
===
Εγκαταλείποντας το ευρωπαικό- ρωσικό παιχνίδι, η ελληνική κυβέρνηση (και η χώρα) ήταν προφανές ότι θα αντιμετώπιζε τη γερμανική οργή. Από την άλλη η αμερικανική προσφορά, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα. Εκτός κι αν είναι προσφορά τα φτηνότερα   (έναντι των ευρωπαικών) επιτόκια  του ΔΝΤ και η ανάθεση της «φροντίδας»  της Ελλάδας στον τοπικό πασά