το παγκόσμιο τοπίο μέχρι το 2025

Σμείωση: αναρτήθηκε στο blog πριν δυο χρόνια

Οι ματιές στο μέλλον πάντα γοήτευαν τους ανθρώπους. Μάγοι, Πυθίες, και ιερείς, καταλάμβαναν ιδιαίτερες και τιμητικές θέσεις στα συστήματα εξουσίας του παρελθόντος. Οι σύγχρονοι μάντεις προφανώς έχουν αλλάξει στιλ και μεθόδους. Δε διεκδικούν περίοπτη θέση, ούτε υποστηρίζουν πως έχουν επαφή με το υπερπέραν. Οι προβλέψεις τους είναι αποτέλεσμα εξαντλητικών μελετών, αναλύσεων και ερευνών, με την αξιοποίηση τεράστιων βάσεων δεδομένων και πληροφοριών. Σε κάθε περίπτωση πάντως, και αυτοί, όπως οι πυθίες της αρχαιότητες φιλοδοξούν να ρίξουν υπερβούν το σήμερα και να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στο μέλλον.(Οι παγκόσμιες τάσεις μέχρι το 2025. ενας κόσμος υπό μετασχηματισμό)

Το (αμερικανικό) ταμείο της Δήλου.

Το ΝΑΤΟ, όπως έχουμε ξαναπεί, χαρακτηρίζεται ως «μηχανισμός που κρατά την Αμερική μέσα, τη Γερμανία κάτω και τη Ρωσία έξω από την Ευρώπη». Πέρα από αυτόν τον προφανή του ρόλο ως εργαλείο της αμερικανικής υπερδύναμης στο γεωπολιτικό παιχνίδι, το ΝΑΤΟ  πρωταγωνιστεί και σε ένα ακόμη έργο: «Ο νταβατζής φορούσε( στρατιωτικό) καπέλο».

Η Γερμανία «ψάχνεται» για τρίτη φορά…

Την περασμένη βδομάδα η Γερμανίδα καγκελάριος Α. Μέρκελ με τις επισκέψεις της σε Ρωσία, Κίνα και Καζαχστάν περιέγραψε σαφέστατα τους γεωπολιτικούς προσανατολισμούς της χώρας της. Πέρα από την αναζήτηση εμπορικών εταίρων και αγορών η περιοδεία της Μέρκελ περιγράφει την απόφαση της Γερμανία να αμφισβητήσει τα σε βάρος της δεδομένα, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά την ήττα της στο β Παγκόσμιο Πόλεμο. Βασικός μηχανισμός για την διαιώνιση της μετά τον β. Παγκόσμιο πόλεμο «τάξης» είναι το (αμερικανικό) ΝΑΤΟ που δημιουργήθηκε για να κρατά τη Γερμανία «κάτω» τη Ρωσία «έξω» και την Αμερική «μέσα» στην Ευρώπη. Η Μέρκελ με την περιοδεία της σε Ρωσία, Κίνα και Καζακστάν, υπογράμμισε ότι δεν  είναι διατεθειμένη να παραμένει «κάτω». Με πιο απλά λόγια η Γερμανία , ενισχύοντας έμπρακτα τις σχέσεις της με τις τρεις αυτές χώρες ξεκίνησε την ευθεία αμφισβήτηση της αμερικανικής «τάξης»  όπως αυτή επιβάλλεται τελικά από το ΝΑΤΟ.

Ευρώπη: Ο σώζων εαυτώ σωθήτω…

Οπως όλα δείχνουν  μέσα στον ερχόμενο μήνα (Ιούλη) θα τεθεί υπό σοβαρή δοκιμασία η αντοχή του ευρώ, καθώς και η συνοχή του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος. Σύμφωνα με στοιχεία της Morgan Stanley (δημοσιευμένα από τον αναλυτή Δημήτρη Καζάκη στην εφημερίδα Ποντίκι την περασμένη Πέμπτη) οι Ευρωπαίοι μόνο μέσα στον Ιούλιο θα πρέπει να καταβάλουν στις «αγορές» 228 δισεκατομμύρια ευρώ για την αναχρηματοδότηση του χρέους τους. Από αυτά τα χρήματα που οι «αγορές» απαιτούν μέσα στον Ιούλη,  43,5 δισεκατομμύρια πρέπει να καταβάλει  η Γερμανία και 78,5 δισεκατομμύρια η Γαλλία. Το συνολικό ποσό που πρέπει να πληρώσουν  οι Ευρωπαίοι Εταίροι μέσα στο 2010 για να αναχρηματοδοτήσουν το χρέος τους αγγίζει το 1 τρισεκατομμύριο  (965 δισεκατομμύρια) ευρώ!!!  Για να βρεθούν αυτά τα χρήματα οι χώρες θα δανειστούν από τις αγορές και οι … κερδοσκόποι ετοιμάζονται για το πάρτι των επιτοκίων. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον είναι μάλλον αυτονόητο, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να περιμένει ουσιαστική βοήθεια  από αυτούς που ήδη ψάχνουν τρόπους (ο καθένας μόνος του)  να σώσουν το δικό τους «σπίτι»…

η ευρωπαική σκακιέρα

Από την εποχή του  ψυχρού πολέμου μέχρι και σήμερα το (απόλυτα ελεγχόμενο από την Ουάσιγκτον)  ΝΑΤΟ περιγράφεται ως ο μηχανισμός που κρατά τους Γερμανούς «κάτω», τους Αμερικανούς «μέσα» και τους Ρώσους «έξω», από την Ευρώπη.Με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις που πυροδοτεί η παγκόσμια οικονομική κρίση, φαίνεται πως η παρά πάνω περιεκτική περιγραφή της ΝΑΤΟικής συμμαχίας επανέρχεται στην επικαιρότητα.

οι ΗΠΑ κινούν το ελληνικό πιόνι

Μπορεί σε σχέση με τη σημερινή Ελλάδα η Τουρκία να φαντάζει υπερδύναμη, ωστόσο η αλήθεια είναι πως η γειτονική χώρα δίνει τη δική της μάχη για να διεκδικήσει έναν διευρυμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, παρά τις καλές προς το παρόν τουρκικές επιδόσεις, το αποτέλεσμα αυτή της μάχης δεν έχει κριθεί. Ο μεγάλος αντίπαλος της Τουρκίας, είναι η Ρωσία. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου στη Τουρκία, τηρουμένων των αναλογιών, μπορεί να συγκριθεί με την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα: Το μεγάλο ψάρι τρώει (κυνηγά, τουλάχιστον) το μικρότερο. Στην προκειμένη περίπτωση το μικρό ψάρι είναι η Τουρκία…

Go… East

Δεν είναι κάποιος ξαφνικός (και ανεξήγητος) έρωτας που οδήγησε τα βήματα του Ομπάμα στην Αγκυρα. Απλώς, το παιχνίδι στη παγκόσμια σκακιέρα μετακινείται προς ανατολάς και η νέα αμερικανική ηγεσία είναι υποχρεωμένη να «παίξει» με την Αγκυρα, και να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τις ελληνικές ευαισθησίες και ανησυχίες.Η επιλογή για τις ΗΠΑ είναι αναγκαστική:Όσο κρατούσε ο ψυχρός πόλεμος η Ευρώπη ήταν το πεδίο της αντιπαράθεσης μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οι ΗΠΑ κινούνται προς το νέο τους μεγάλο αντίπαλο, την Κίνα. Το κεντρικό πεδίο αντιπαράθεσης στην γεωπολιτική σκακιέρα , δεν είναι πλέον η Ευρώπη, αλλά η αχανής κεντρική Ασία.Η Ουάσιγκτον είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει (ελέγξει) την άνοδο της Κίνας και η Τουρκία είναι απαραίτητος κρίκος σ αυτήν την «αλυσίδα ελέγχου» που δημιουργεί η αμερικανική διπλωματική – στρατιωτική ισχύς.