H απόρρητη ιστορία του Αιγαίου

H απόρρητη ιστορία του Αιγαίου

Τα πετρέλαια στο Αιγαίο και ο Αμερικανικός έλεγχος

afisa-1

 

Α. Το βιβλίο με λίγα λόγια

Λίγο έξω από τα χωρικά ύδατα της Θάσου και αδιαμφισβήτητα εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, σύμφωνα με άκρως απόρρητα αμερικανικά έγγραφα τα οποία ήρθαν στα χέρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών το διάστημα 1991- 1993 και παρουσιάζονται αυτούσια και για πρώτη φορά από τις εκδόσεις «Το Ποντίκι» στο βιβλίο, «H απόρρητη ιστορία του Αιγαίου», υπάρχει ένα δισεκατομμύριο (1.000.000.000) βαρέλια πετρέλαιο.

Το τεράστιο αυτό κοίτασμα δεν αξιοποιείται από την Ελλάδα, καθώς οι γείτονες Τούρκοι αμφισβητούν με απειλές πολέμου την κυριότητα του οικοπέδου. Οι «ουδέτεροι»… φίλοι και «σύμμαχοι» Αμερικανοί αναλαμβάνουν αυτόκλητοι να προωθήσουν ένα σχέδιο συνεκμετάλλευσης θέτοντας, τελικά, ολόκληρη την περιοχή του Αιγαίου υπό τον έλεγχό τους πουλώντας ταυτόχρονα την εξοπλιστική τους πραμάτεια και στους δυο αντιμαχόμενους οι οποίοι ξοδεύουν μέχρι χρεοκοπίας…

Παπανδρέου -Δρούτσας έμειναν με το… φέσι

Ποντίκι » ΠΟΛΙΤΙΚΗ

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 06-04-11)

27 ΣΧΟΛΙΑ

---

Παπανδρέου -Δρούτσας έμειναν με το… φέσι

Με απερίφραστο και κατηγο­ρηματικό τρόπο η Άγκυρα διεμήνυσε – προ δεκαημέ­ρου-, δείχνοντας μάλιστα και σχετι­κούς χάρτες στην Αθήνα, ότι η περιο­χή νότια του Καστελόριζου «εμπίπτει απόλυτα στην τουρκική υφαλοκρηπί­δα»! Με τον τρόπο αυτόν η Άγκυρα δι­έλυσε τις ψευδαισθήσεις Παπανδρέ­ου και Δρούτσα περί των δυνατοτήτων της ελληνοτουρκικής προσέγγισης και τίναξε στον αέρα την αφελή επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης για μια συ­νολική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών.

Αξίζει, ίσως, να σημειωθεί, ως χα­ρακτηριστικό της ελληνικής αμηχανί­ας από την επίσημη τουρκική τοποθέ­τηση, ότι ο υπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας το καλύτερο που βρήκε ως απάντηση προκειμένου να υποσημει­ώσει τα ελληνικά συμφέροντα στο νη­σί ήταν να λάβει μέρος την περασμένη βδομάδα σε εκδήλωση δενδροφύτευσης στο Καστελόριζο!

Ξανά υποτελείς στην Υψηλή Πύλη

Ποντίκι » ΠΟΛΙΤΙΚΗ

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 07

---

Σε μια χώρα (καθ’ ομολογία του πρωθυπουργού της) περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, ο έλεγχος και η εποπτεία που ασκείται από τους πιστωτές αφορά μόνο τις οικονομικές της δοσοληψίες; Με άλλα λόγια, μήπως οι πιστωτές μας (ΔΝΤ και λοιποί εκλαμπρότατοι τοκογλύφοι, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι), εκτός από την οικονομική διαχείριση, έχουν αναλάβει και τον έλεγχο των αμυντικών και διπλωματικών υποθέσεων της χώρας;

Oil

Τον περασμένο Φλεβάρη ρεπορτάζ (εφημερίδα Ποντίκι) που ουδέποτε διαψεύστηκε  είχε αποκαλύψει ότι η ελληνική κυβέρνηση ενημερώθηκε εγγράφως από τη Ρωσία για την ύπαρξη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου. Η εν λόγω πληροφορία περιγράφει την τελευταία απέλπιδα προσπάθεια της Μόσχας να διατηρήσει τη δυναμική μιας ελληνορωσικής στρατηγικής σχέσης, την οποία ωστόσο δεν εκτίμησε ως ωφέλιμη για τη χώρα η ελληνική κυβέρνηση.Ο Γιώργος Παπανδρέου προτίμησε τη «σιγουριά» της αμερικανικής αγκάλης, φροντίζοντας να οδηγήσει γρήγορα τη χώρα στην… προστατευτική σκέπη του (αμερικανικού) Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δημιουργώντας μάλιστα την Κερκόπορτα από την οποία ο αμερικανικός παράγοντας «τρύπωσε» εντός της ευρωζώνης.

Που πας (ελληνικό) καραβάκι με τέτοιον καιρό;…

Μετά από καταστροφές (συνήθως πολεμικές) καθώς γράφεται η ιστοΜετά από καταστροφές (συνήθως πολεμικές) καθώς γράφεται η ιστορία, οι κοινωνίες αναλύουν αιτίες και αφορμές για να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν όλα εκείνα τα γεγονότα, τις πράξεις και τις παραλήψεις που οδήγησαν κάποιους σε θριάμβους κάποιους άλλους σε οδυνηρές ήττες. Η ιστορία, υπό αυτήν την έννοια, πράγματι διδάσκει, αλλά «κατόπιν εορτής». Θα ήταν προφανώς προτιμότερο οι κοινωνίες να είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτό που (τους) συμβαίνει , σήμερα και να προσπαθήσουν να το αντιμετωπίσουν ΤΩΡΑ– για να αποτρέψουν την επερχόμενη καταστροφή– ή να το καλλιεργήσουν και να το ενισχύσουν, στην περίπτωση που οδηγεί σε θριάμβους.

Παιχνιδια με οσμή πετρελαίου στο Καστελόριζο

Από τον περασμένο Φλεβάρη ο skakistis είχε μεταφέρει πληροφορίες οι οποίες εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την έξοδο του τουρκικού ερευνητικού Πίρι Ρεις στην περιοχή του Καστελόριζου. Μια ματιά στο ρεπορτάζ  που αναρτήθηκε στις 9 Φλεβάρη 2010 είναι διαφωτιστική και αξίζει τον τόπο, καθώς δίνει  απαντήσεις για το επικίνδυνο παιχνίδι που εξελίσσεται τώρα!

Ο Ερντογάν… αφέντης

Αυτό που  θα προκύψει από τις 21 συμφωνίες, μνημόνια και διακηρύξεις που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας είναι ανάλογο μ αυτό που συμβαίνει όταν ένα μπακάλικο συνάπτει συμφωνία συνεργασίας με ένα σούπερ μάρκετ: Απορρόφηση.

οι ΗΠΑ κινούν το ελληνικό πιόνι

Μπορεί σε σχέση με τη σημερινή Ελλάδα η Τουρκία να φαντάζει υπερδύναμη, ωστόσο η αλήθεια είναι πως η γειτονική χώρα δίνει τη δική της μάχη για να διεκδικήσει έναν διευρυμένο ρόλο στην ευρύτερη περιοχή. Μάλιστα, παρά τις καλές προς το παρόν τουρκικές επιδόσεις, το αποτέλεσμα αυτή της μάχης δεν έχει κριθεί. Ο μεγάλος αντίπαλος της Τουρκίας, είναι η Ρωσία. Η πρόσφατη επίσκεψη του Ρώσου προέδρου στη Τουρκία, τηρουμένων των αναλογιών, μπορεί να συγκριθεί με την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα: Το μεγάλο ψάρι τρώει (κυνηγά, τουλάχιστον) το μικρότερο. Στην προκειμένη περίπτωση το μικρό ψάρι είναι η Τουρκία…

Τουρκικό ρεσάλτο στο ελληνικό «ναυάγιο»

Το διήμερο Παρασκευή 14  και Σάββατο 15 Μαίου  ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, δέκα υπουργοί της κυβέρνησής του και εκατό από τους μεγαλύτερους Τούρκους επιχειρηματίες θα βρίσκονται στην Αθήνα, βοηθώντας μας να απαντήσουμε  το παμπάλαιο ρητορικό ερώτημα «τι θέλει η αλεπού στο παζάρι»; Κοτόπουλα, προφανώς…

Μυστική συνάντηση Παπανδρέου- Σόρος

Το Σάββατο 18 Απριλίου νωρίς το πρωί, δηλαδή τρεις μέρες πριν την έναρξη των συζητήσεων της ελληνικής κυβέρνησης με τους τοποτηρητές του ΔΝΤ (και τους Ευρωπαίους παρατρεχάμενους της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) φτάνει στην Αθήνα ο μετρ της θεσμοθετημένης παγκόσμιας κερδοσκοπίας Τζ. Σόρος. Ο κερδοσκόπος έφτασε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος με ιδιωτικό αεροσκάφος (Έλληνα φίλου του), επιβιβάστηκε σε λιμουζίνα και …χάθηκε για τρεις ώρες. Αυτές τις τρεις ώρες ο Σόρος… συμβούλευε τον Ελληνες πρωθυπουργό!!! Ο Σόρος μετά το ραντεβού του με τον Γ. Παπανδρέου, επέστρεψε στο Ελευθέριος Βενιζέλος απ όπου αναχώρησε με το ίδιο αεροσκάφος. Τι είχε να πει το αρπακτικό των αγορών με τον Γ. Παπανδρέου; Τι του ζήτησε; Τι τον …συμβούλεψε; Γιατί η συνάντηση (αυτή η συγκεκριμένη αλλά και άλλες) δεν ανακοινώνονται;

Πετρέλαιο στο Καστελόριζο

Μόλις 1,25 ναυτικά μίλια από τις νοτιοδυτικές τουρκικές ακτές και 72 ν.μ. ανατολικά της Ρόδου βρίσκεται η νήσος Καστελόριζο, το νοτιοανατολικότερο άκρο της Ελλάδας. Έχει έκταση 8,9 τ.χλμ., μήκος ακτών 19,5 χλμ. και πληθυσμό 406 ατόμων, κατά την επίσημη απογραφή του 2001. Από τον Πειραιά απέχει 328 ν.μ. και 150 ν.μ. από την Κύπρο. Είναι η μεγαλύτερη νησίδα μικρού αρχιπελάγους που συμπεριλαμβάνει τα βραχονήσια Άγιο Γεώργιο, Αγριέλαια, Μαύρο Ποινί, Πολύφαδο, Ρω, Στρογγυλή, Ψωμί και Ψωραδιά.

Ο πρωθυπουργός και τα μέλη του ΚΥΣΕΑ στα μέσα του περασμένου μήνα πληροφορήθηκαν από αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες ότι στην περιοχή νότια του Καστελόριζου έχει διαπιστωθεί η ύπαρξη μεγάλων και εκμεταλλεύσιμων πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Η«ευχάριστη» είδηση ωστόσο, προκάλεσε προβληματισμό και ανησυχία παρά ενθουσιασμό και ικανοποίηση. Η φράση «αυτό μας έλειπε τώρα» συνοψίζει την ατμόσφαιρα που δημιούργησε η πληροφορία στον πρωθυπουργό και τους συμμετέχοντες στο ΚΥΣΕΑ. Και όχι άδικα…Η παράμετρος «μεγάλα και εκμεταλλεύσιμα πετρελαϊκά αποθέματα» εμφανίζεται σε μια στιγμή που:

·Οι πιστωτές μας, συντονισμένοι από κάποιο αόρατο σινιάλο (των αγορών) ζητούν όλοι μαζί πίσω τα λεφτά τους εκβιάζοντας την κυβέρνηση με τη δυνατότητα που έχουν να τινάξουν την οικονομία της χώρας στον αέρα. Από την μια οι Εταίροι (Γερμανοί) καταρτίζουν τον προϋπολογισμό μας. Από την άλλη οι Αμερικανοί μας σέρνουν πίσω από το άρμα των συμφερόντων τους και προς το ελεγχόμενο απόλυτα από αυτούς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Την ίδια ώρα οι Τούρκοι …γαργαλάνε την υφαλοκρηπίδα μας.

Η τουρκική…προσφορά διαλόγου

Χρειάστηκε πάνω – κάτω δυο μήνες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου για να απαντήσει θετικά στην πρόταση για εφ’ όλης της ύλης διάλογο που είχε απευθύνει με επιστολή του ο Ερντογάν. Ίσως όλος αυτός ο χρόνος να ήταν απαραίτητος για να «χωνέψουμε» πως ο Τούρκος πρωθυπουργός μάς έκανε μια πρόταση την οποία δεν μπορούμε να… αρνηθούμε.

Ξεκινά διάλογος με την Τουρκία

Την αναζωογόνηση της διαδικασίας του ελληνοτουρκικού διαλόγου σηματοδοτεί η χτεσινή απάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού στην επιστολή του Τούρκου ομολόγου του Ταγίπ Ερντογάν. Ο Γ. Παπανδρέου χρειάστηκε δύο μήνες για να απαντήσει στην πρόταση για εφ όλης της ύλης διάλογο που είχε καταθέσει από τον περασμένο Οκτώβρη ο Τούρκος Πρωθυπουργός. Ισως ήταν ο απαραίτητος χρόνος για να «αναπροσαρμοστούν» στις εγχώριες πολιτικές ανάγκες οι τουρκικές προτάσεις…

Οι ΗΠΑ «παίζουν» Τουρκία

Η σαφής αμερικανική κατεύθυνση προς τα ανατολικά και ως εκ τούτου η ανάδειξη της Τουρκίας, ως σημαντικότατου συμμάχου και στρατηγικού εταίρου της υπερδύναμης οδηγεί την ελληνική εξωτερική πολιτική ενώπιον σοβαρότατων προβλημάτων. Για την ακρίβεια, επαναφέρει με ένταση στο προσκήνιο τα γνωστά προβλήματα που εδώ και δεκαετίες κρύβονταν κάτω από το χαλί «της ισχυρής Ελλάδας».Η «βελτιωμένη εκδοχή» των αμερικανικών κινήσεων προς την κεντρική και ανατολική Ασία, όπως αυτή εκδηλώθηκε με με την εγκατάσταση της κυβέρνησης Ομπάμα , αποκάλυψε την απόλυτη ανεπάρκεια και γύμνια των σχεδιασμών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Οι τουρκικές θέσεις για το Αιγαίο

Οι στρατιωτικής υφής εντάσεις γύρω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι υπενθυμίζουν το γραμμάτιο που υπέγραψε η κυβέρνηση Σημίτη το 1996 προκειμένου να αποφύγει την κλιμάκωση της κρίσης των Ιμίων και την εξέλιξή του σε ελληνοτουρκικό πόλεμο. Η ελληνική κυβέρνηση τότε κατέθεσε εχέγγυα στην Τουρκία με τριτεγγυητή την Ουάσιγκτον προκειμένου να «αγοράσει» ειρήνη. Σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά, οι πιστωτές προβάλουν τις απαιτήσεις τους. Aς τις θυμηθούμε.

Τι (και γιατί) γίνεται στο Αιγαίο;

Οι πραγματικά μεγάλες νίκες είναι αυτές που κατακτώνται χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα. Το 1996 η Τουρκία πέτυχε μια τέτοια μεγάλη νίκη σε βάρος της Ελλάδας. Σήμερα, δεκατρία χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων εμφανίζονται με σαφήνεια οι συνέπειες εκείνης της  «σιωπιλής» ελληνικής  ήττας. Το Γενάρη του 1996 η Αγκυρα «έστησε» το επεισόδιο στα Ιμια για να καταγραφεί  διεθνώς έκτοτε η θέση της ότι στο Αιγαίο υπάρχουν «νησιά, νησίδες και βραχονησίδες των οποίων η κυριαρχία είναι αδιευκρίνιστη από τις συνθήκες». Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ , η Ελληνική κυβέρνηση (Σημίτης) αποδέχτηκε την αμερικανικής έμπνευσης «Συμφωνία της Μαδριτης» , με την οποία η Ελλάδα αναγνώρισε τα «τουρκικά ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο».

τουρκική δημοκρατία

Εργκενεγκόν είναι το καταφύγιο στο οποίο έτρεξαν για ανασύνταξη μετά από μια καταστροφή οι Τούρκοι στη μυθολογία τους.

Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι Εργκενεγκόν, ονόμασαν οι ακραίοι Κεμαλιστές– παράγοντες του κατεστημένου– την παρακρατική οργάνωση που δημιούργησαν προκειμένου να υπονομεύσουν τη λαική βούληση του τουρκικού λαού που επιμένει να δείνει στο κόμμα του Ταγιπ Ερντογάν, ευρείες πλειοψηφίες. Ο Συμβολισμός είναι σαφής: Οι επί έναν αιώνα (αν λάβουμε υπόψη ότι η επανάσταση των Νεότουρκων που τελικά οδήγησε τον Κεμάλ στην εξουσία έγινε το 1908) κυρίαρχοι στο τουρκικό πολιτικό σύστημα, φαίνεται πως βρήκαν το δάσκαλό τους. Το «ισλαμικό» κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν το οποίο κυριαρχεί την τελευταία 8ετία στο πολιτικό σκηνικό της Τουρκίας, έχει υποχρεώσει το κατεστημένο σε αναδίπλωση για ανασυγκρότηση και αντεπίθεση…

 

ιδιόμορφη «δημοκρατία»

 

Η δημοκρατία στην τουρκία έχει τις … ιδιομορφίες της. Κάθε φορά που ο λαός δεν ψήφιζε «σωστά» η διόρθωση έρχονταν άμεσα. Κάθε, περίπου δέκα χρόνια, υπήρξαν «διορθώσεις». Το 1960, το 1971, το 1980 και το 1997 το κεμαλικό κατεστημένο επανέφερε την πολιτική «τάξη» στα μέτρα του με πραξηκοπήματα. Είτε στρατιωτικά , είτε όπως το 1997– με την διάλυση του ισλαμισκού κόμματος του πρωθυπουργού Ερμπαγκάν– δικαστικά.

Η τελευταία επικράτηση του Ερντογάν στις εκλογές η οποία μάλιστα έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά σε έναν «ισλαμιστή» τον Αμπτουλάχ Γκιούλ να βρεθεί στη θέση του προέδρου της τουρκικής δημοκρατίας έδωσε για τους ακραίους κεμαλιστές στο σύνθημα για ανασύνταξη στο σύγχρονο Εργκενεγκόν. Η παρακρατική οργάνωση Εργκενεγκόν, αποτελεί την ακραία έκφραση του κεμαλικού κατεστημένου. Η οργάνωση αυτή μάλιστα δεν φαίνεται να συμφωνούσε με τη δικαστική εκτροπή μέσω της οποία το κεμαλικό κατεστημένο έχει δρομολογήσει την εκπαραθύρωση του κυβερνώντος κόμματος 70 στελεχών του, καθώς και του πρωθυπουργού και του προέδρου της δημοκρατίας , από την εξουσία.

 

το δικαστικό πραξηκόπημα

 

Οπως είναι γνωστό βρίσκεται σε εξέλιξη η διαδικασία δίωξης του κυβερνώντος κόμματος από το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας. Οι 11 δικαστές που το απαρτίζουν μέχρι την αρχή του ερχόμενου μήνα θα αποφανθούν αν ο Ερντογάν και το κόμματου υπονομέυουν τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους. Αν διαπιστωθεί υπονόμευση, τότε το κυβερνών κόμμα θα διαλυθεί και ο Ερντογάν καθώς και 70 ακόμη στελέχη του κόμματος θα «εκδιωχθούν» από την πολιτική σκηνή. Μέσω αυτής της δικαστικής διαδικασίας, το κατεστημένο επιχεί να «ξεμπερδέψει» μα τον Ερντογάν.

 

η μάχη

 

Τα πράγματα, όμως στην τουρκία έχουν αλλάξει. Η επικράτηση του Ερντογάν την τελευταία 8ετία βοήθησε στην ανάδειξη και την παγίωση ενός νέου συστήματος εξουσίας το οποίο μάλιστα στηρίζεται και εκφράζει δυναμικά κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, κυρίως στον οικονομικό τομέα. Αυτό το νέο σύστημα εξουσίας, όπως όλα δείχνουν δεν είναι διατεθειμένο να πέσει αμαχητί.

Εχει λοιπόν ενδιαφέρον να σημειωθεί πως την ίδια μέρα που άρχισε η συνεδρίαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου για την εξέταση της νομητότητας του κόμματος του Ερτνογάν, σε μια συντονισμένη επιχείρηση συνελήφθησαν και στη συνέχεια προφυλακίστηκαν προβεβλημένα στελέχη της παρακρατικής οργάνωσης Εργκενεγκόν. Ανάμεσα στους προφυλακισμένους, με την κατηγορία οργάνωσης συνομοσίας και πραξηκοπήματος, δύο τούρκοι απόστρατοι στρατηγοί. Ο ένας από αυτούς μάλιστα,ο Σενέρ Ερουιγιούρ που υπήρξε πριν από μερικά χρόνια αρχηγός του στρατού ξηράς συνελήφθει σε στρατιωτικό κατάλλημα! Το γεγονός αυτό, οδηγηγεί έμπειρους παρατηρητές των τουρκικών πραγμάτων στο συμπέρασμα πως Ερντογάν και Κεμαλικό κατεστημένο, επιχειρούν μια συμφωνία, η οποία έχει ως πρώτα εμφανή θύματα την οργάνωση των παρακρατικών ακραίων κεμαλιστών.

 

παζάρι

 

Μέσα σε αυτό το περίπλοκο και εκρηκτικό σκηνικό κανείς δεν αποτολμά προβλέψεις για τα μελούμενα στην τουρκία. Ωστόσο, από τα μέχρι στιγμής δεδομένα συνάγονται τα εξής:

• Ερντογάν και στρατηγοί «απαλάχθηκαν» από τα ακραία υπερεθνικιστικά στοιχεία της Εργκενεγκόν
• αυτό σημαίνει πως απομακρύνεται η εκδοχή ενός στρατιωτικού πραξηκοπήματος για τον εκτοπισμό της κυβέρνησης Ερντογάν. Δεν αποκλείεται όμως αυτός ο εκτοπισμός να γίνει με το δικαστικό πραξηκόπημα, το οποίο συνεχίζεται, αφού το Συνταγματικό Δικαστήριο μέχρι το τέλος του μήνα θα αποφασίσει αν ο Ερντογάν και το κόμμα του υπονομέυουν τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους.

δύσκολη μοιρασιά

 

Από όλα τα παραπάνω, σκιαγραφείται το βαθύ πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει το τουρκικό κράτος. Πρόκειται για διτό πρόβλημα: Ισοροπίας και προσανατολισμού.

Το ερώτημα, όπως σημειώνουν έλληνες διπλωμάτες οι οποίοι παρακολουθούν πολύ στενά τις εξελίξεις στη γειτονική χώρα, είναι σε ποιο σημείο θα ισορροπήσει η κατάσταση μεταξύ των δύο παγιωμένων συστημάτων εξουσίας. Στην περίπτωση που εξευρεθεί ικανοποιητικός συμβιβασμός, η τουρκία έχει ελπίδες να ξεπεράσει την κρίση , βοηθούμενη στον προσανατολισμό της και από από το στόχο να προσεγγίσει την ΕΕ.

Αν, αντίθετα, δεν βρεθεί ικανοποιητική ισορροπία ανάμεσα στα δύο συστήματα εξουσίας στην τουρκία τότε περιορίζονται και οι επιλογές της χώρας. Οπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν έμπειροι έλληνες διπλωμάτες σε μια περίπτωση που κυριαρχίσει είτε η ισλαμιστική τάση είτε ο ακραίος κεμαλικός εθνικισμός, τότε χάνεται αυτόματα το μόνο «εκσυγχρονιστικό» σχέδιο που υπάρχει γι αυτή τη χώρα και είναι συνδεδεμένο με την πορεία της προς την ΕΕ.

Η ΕΕ δεν μπορεί να δεχτεί ούτε με τουρκία με ισλαμιστικό χρακτήρα, ούτε με παρωχημένο ακραίο κεμαλικό εθνικισμό…

τουρκικός εκσυγχρονισμός

Η Τουρκία , θα μπορούσε να πει κανείς, έχει κάνει σημαντικά βήματα εκσυγχρονισμού: Τώρα τα πραξικοπήματα δεν τα κάνει ο στρατός. Αρκεί μια δικαστική απόφαση…

…Σαν αυτή που επικρέμεται πάνω από το κεφάλι του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογκάν από το τουρκικό Συνταγματικό Δικαστήριο. Το εν λόγω ανώτατο όργανο της τουρκικής δικαιοσύνης θα συνεδριάσει (ή απειλεί πως θα συνεδριάσει) μέσα στις επόμενες βδομάδες προκειμένου να αποφανθεί αν ο πρωθυπουργός της χώρας, και εβδομήντα ακόμη στελέχη του κόμματός του, με τις πράξεις τους υπονομεύουν τον κοσμικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους. Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι το ενδεκαμελές Συνταγματικό Δικαστήριο της Τουρκίας, μπορεί να εκδόσει τελεσίδικη απόφαση η οποία θα θέτει εκτός νόμου το κυβερνόν κόμμα και κατά συνέπεια να πάψει από τα καθήκοντά του τον πρωθυπουργό Ερντογάν. Μάλιστα, αυτό το ίδιο δικαστήριο θα αποφανθεί και για το αν ο Πρόεδρος της χώρας Αμπτουλάχ Γκιούλ με ενέργειες η παραλείψεις του υπονομεύει τον κοσμικό χαρατκήρα του κράτους. Σε περίπτωση που βρεθεί ένοχος, ο πρόεδρος θα εκτίσει την ποινή του, που θα είναι στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων, μετά τη λήξη της θητείας του.

Η τουρκική εκδοχή της δημοκρατίας μπορεί να σα συνοψιστεί ως εξής: Ενδεκα άνθρωποι, όσα είναι τα μέλη του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Τουρκίας, μπορούν να βγάλουν εκτός νόμου ένα κόμμα και να παύσουν έναν πρωθυπουργό που ψηφίστηκαν από το 45% των ψηφοφόρων της χώρας!

Θεωρητικά η δικαιοσύνη στις δημοκρατίες είναι «τυφλή» και «ανεξάρτητη». Πάνω απ όλα όμως είναι βασικός πιλώνας του συστήματος. Λειτουργεί για να το προσατατεύει και για να διαιωνίζει την ύπαρξή του. Οταν το σύστημα στις γενικές του γραμμές δεν αμφισβητείται, τότε και η δικαιοσύνη μπορεί να ζήσει με τον μύθο της ανεξαρτησίας της. Στην Τουρκία η δικαιοσύνη εμφανίζεται σαν καρικατούρα, όπως ακριβώς και η δημοκρατία σε αυτήν τη χώρα φοράει στρατιωτικό πηλήκιο…

Το «ισλαμικό» κόμμα του Ταγίπ Ερντογάν έχει κατορθώσει επικρατήσει στο πολιτικό σκηνικό της τουρκίας όχι γιατί προβάλει το όραμα της δημιουργίας ενός θεοκρατικού κράτους, αλλά γιατί εκφράζει το αίτημα της πλειοψηφίας του τουρκικού λαού για εκσυγχρονισμό, δικαιοσύνη και ισότητα. Οι εκλογικές νίκες του Ερντογάν, περιγράφουν το λαικό αίτημα για «αλλαγή» του συστήματος συντηρεί τα προνόμια του στρατιωτικού-διπλωματικού κατεστημένου. Με πιο απλά λόγια, τα μεσαία και χαμηλά λαικά στρώματα της Τουρκίας, μέσω του κόμματος του Ερτνογάν, διεκδικούν το πολιτικό και οικονομικό μερίδιο που τους αναλογεί από το στρατιωτικό κατεστημένο , το επονομαζόμενο τουρκικό «βαθύ κράτος», που από την εποχή του Κεμάλ κυβερνά τη χώρα.

Η εδραίωση του κόμματος του Ερντογάν στην τουρκική πολιτική σκηνή με δύο συνεχείς εκλογικές νίκες άρχισε να δημιουργεί σοβαρά ρίγματα στο υφιστάμενο μέχρι τότε σύστημα. Η διάθεση για «αλλαγή» των όρων του οικονομικού παιχνιδιού και της διανομής της πολιτικής εξουσίας, τοποθέτησε  τους «ισλαμιστές» στο «μπλοκ» των δυνάμεων του εκσυγρχονισμού οι οποίες προώθησαν την πορεία της τουρκίας προς την ΕΕ. Στόχος αυτής της φιλοευρωπαικής φιλοδυτικής πολιτικής από τους «ισλαμιστές» της τουρκίες, είναι η επιβολή  των ευρωπαικών κανόνων για το οικονομικό και πολιτικπό παιχνίδι μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

Ετσι εξηγείται το, από πρώτη ματιά παράδοξο, γεγονός: Οι «ισλαμιστές» να είναι αυτοί που πραγματικά επιδιώκουν την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ και οι κοσμικοί «δυτικόστροφοι» στρατιωτικοί να την υπονομεύουν. Η εξήγηση είναι απλούστατη: Η συμόρφωση της τουρκικής νομοθεσίας με το ευρωπαικό κεκτημένο δημιουργεί ένα διαφορετικό «σύστημα» το οποίο επιβάλει την διάλυση του συστήματος οικονομικής- πολιτικής κυριαρχίας των τούρκων στρατιωτικών. Προκειμένου να γίνει αντιληπτή η οικονομική δύναμη του επονομαζόμενου τουρκικού βαθέως κράτους, αρκεί μόνο να σημειωθεί ότι ο τουρκικός στρατός είναι ο μεγαλύτερος οικονομικός όμιλος της χώρας, έχοντας πλειοψηφικά μερίδια σε τράπεζες, βιομηχανίες και βαρύνοντα λόγο σε ζωτικούς οικονομικούς τομείς της χώρας.

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να εκτιμήσει και να προβλέψει κανείς πως θα εξελιχθεί αυτή η  μάχη στο εσωτερικό της Τουρκίας μεταξυ δύο συστημάτων εξουσίας, (στρατιωτικοί- ισλαμιστές για να το πούμε συνοπτικά). Το βέβαιο είναι πως το τουρκικό «βαθύ κράτος» που νέμεται για δεκαετίες την εξουσία και τα «ευεργετήματα» που απορρέουν από αυτήν δεν πρόκειται εύκολα να υποκύψει στην ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία του Ερντογάν. Αλλωστε εκτός από τα άρματα μάχης οι στρατιωτικοί ελέγχουν και τη δικαιοσύνη, που όπως είπαμε, μπορεί να είναι «τυφλή», γνωρίζει όμως πάντα ποιών τα συμφέροντα έχει ταχθεί να υπηρετεί.

Συμπέρασμα: Οταν σε μια χώρα η απόφαση 11 δικαστών, μπορεί να ακυρώσει τη βούληση του 45% των πολιτών αυτής της χώρας και να βγάλει εκτός νόμου το κόμμα  και να πάψει τον πρωθυπουργό που αυτή η πλειοψηφία επέλεξε, τότε  αυτή η χώρα είναι επικίνδυνη. Για τον εαυτό της, αλλά κυρίως για τους γείτονές της…