«Καραγκιόζης»

Από το Ποντίκι »

ΔΕΥΤΕΡΑ, 29 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2010

---

«Καραγκιόζης»

του Δημήτρη Μυ

Τα «μούτρα» όταν «στήνουν» το παιχνίδι  για να μαζέψουν τα ρέστα από τα «κορόιδα»   στο μπαρμπούτι, χρησιμοποιούν τον «καραγκιόζη» που στην  καθομιλουμένη σημαίνει λιμαρισμένα- πειραγμένα ζάρια. …Πειραγμένους μηχανισμούς (επιμήκυνση)  μαζί με αβανταδόρους καραγκιόζηδες- φερέφωνα (που δουλειά τους είναι το παραμύθιασμά μας)  χρησιμοποιούν και οι εντιμότατοι  πιστωτές μας…

Advertisement

Το σύστημα και τα media

Δεν είναι μυστικό ότι τα media (παντού στον κόσμο) αποτελούν βασικό πυλώνα του συστήματος εξουσίας. Στην Ελλάδα αυτή η σχέση (media- συστήματος  εξουσίας) είναι σε τέτοιο βαθμό διαπλεκόμενη που πολλές φορές είναι αδύνατο να διακρίνει κανείς   αν ο/η  τάδε  τηλεσχολιαστής  είναι δημοσιογράφος ή κυβερνητικός εκπρόσωπος.  Το ίδιο – σε γενικές γραμμές– συμβαίνει και στον Τύπο. Το mediako σύστημα εξουσίας, κατέβαλε κάθε δυνατή προσπάθεια για να βοηθήσει την κυβέρνηση να προχωρήσει  και να επιβάλλει την πολιτική του μηχανισμού στήριξης του μνημονίου και του ΔΝΤ. Τώρα βέβαια που έχουν σφίξει οι  κ@λοι  και οι συνέπειες αυτών των επιλογών γίνονται δυσβάσταχτες για την πλειοψηφία της κοινωνίας, τα ελληνικά media (και κάποια προσβεβλημένα στελέχη τους) προσπαθούν να αποστασιοποιηθούν. Είναι μάλλον αργά. Ο ελληνικός Τύπος, στην συντριπτική του πλειοψηφία λειτούργησε  (μεταπολιτευτικά)  ως στυλοβάτης  (επ αμοιβή και μάλιστα χοντρή)  ενός συστήματος εξουσίας το οποίο καταρρέει. Όσο κι αν προσπαθήσει να διαχωρίσει τη  θέση του δε θα το καταφέρει. Θα πληρώσει (ήδη πληρώνει με τη μείωση των κυκλοφοριών και τη γενικότερη απαξίωση που δημοσιογραφικού «λειτουργήματος»)  το κόστος  που του αναλογεί.

Τα γραπτά μένουν…

Τα γραπτά μένουν και μερικές φορές αξίζει τον κόπο να ξανα-διαβαστούν. Υπενθυμίζουμε λοιπόν, κάποια κείμενα του blog  που από τον Φλεβάρη του 2010 περιέγραψαν  αυτό που μας συνέβη…

«τρίτος κόσμος» παντού

Δεν είναι μυστικό. Η ευημερία των λίγων, βασίζεται στην αρπαγή. Ισως είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε κοιτώντας τη προσωπική μας φτώχεια και να τη συσχετίσουμε με την υποτιμημένη εργασιακή μας δύναμη η οποία δημιουργεί τον πλούτο. Παραδόξως, είναι ευκολότερο να δούμε τη «μεγάλη εικόνα». Ίσως έτσι καταλάβουμε τι μας συμβαίνει  και κυρίως τι πρόκειται να μας συμβεί.

Λαγέ μαδάς;

Τα παιδιά της πιάτσας ξέρουν πολύ καλά μια βασική αρχή της στρατηγικής ότι: αν βγάλει κανείς το κουμπούρι ή το χρησιμοποιεί ή το βάζει στον κ@λ@ του. Κάποια άλλα παιδιά, όπως ο πρωθυπουργός μας και οι στενοί του φίλοι και συνεργάτες κατάλαβαν  κι αυτά την περασμένη Κυριακή ότι δεν μπορούν  να παίζουν ανέξοδα με πολιτικούς εκβιασμούς.

Ρίξε κόκκινο στη νύχτα…

Διαβάσαμε την περασμένη βδομάδα στο Βήμα ότι «αριστερός… γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» και περιπέσαμε σε βαθύ προβληματισμό, καθ ότι πιστεύαμε ότι η βλακεία –και όχι η αριστερή συνείδηση και ιδεολογία– αποτελεί εκ γενετής (και πιθανότατα αθεράπευτη) «ανωμαλία».